<20110407/b>
#
<
insanlar çok acılıyken haricindeki her şey için ''kessen acımaz'' davranışı geliştiriyor.öyle bir acıdan bahsediyorum ki başka bir acı vasıtası ile beyninizin o yeni acıya odaklanmasını imkansız kılanlardan.
neyse
işte bu zamanlarda dil çözülür,onu korumakla görevli olan beyin,dudak ve diş kerberosu kenara çekilir ve sen her şeyi herkese rastgele anlatırken bulursun kendini. bu durum, ayrılık sonrası klişe şarkılarındaki '' daha kaç vücut gerek daha,benim seni unutmama''(böyleydi umarım)türevi sözlere paralel bir bayağılıktadır. acınızı paylaştığınız bu insanlardan bazılarından dilinizin çözülmesine sebep olan konuyu hallettiğiniz zaman uzaklaşırsınız. belki de utanmaktır belki de o kişiye sıkıntımızın bir kısmını aktardığımızın farkında olduğumuz için o acıdan/üzüntüden kurtulduğumuzu sandığımız o dakika acının bir parçasına tekrar denk gelmemek adına kendimizi korumaktır.çünkü biliyoruz enerji yoktan var edilemez,varolan bir enerji yok edilemez.
bu bağlamda bir kısmınızdan özür dilerim.
çünkü bir takım acılarımı Percival Bartlebooth azmi ile puzzle haline getirdim ve sizlere dağıttım.Etiketler: la vie mode d'emploi
br>
<01:18/b>
<
